Online trainen = online werkvormen. Als er iets is wat we de afgelopen periode met zijn allen geleerd hebben is dat het niet slim is om een face-2-face training ‘zo’ om te zetten naar een online training. Eigenlijk is dat natuurlijk logisch ook. Net zoals e-learning niet hetzelfde is (of: zou moeten zijn) als een digitaal boek.
Voor offline trainingen hebben de meeste opleidingsprofessionals ‘Het Groot Werkvormenboek’ in de kast staan. Voor online trainingen is er nu ook zoiets, namelijk ‘Het Groot Online Werkvormenboek’. Ik luisterde naar een podcast van People Power, waarin de auteurs van dit werkvormenboek er een voorproefje op gaven. Een klein inkijkje in het boek vind je hier.
Blend the right mix, is een webinar uit de serie ‘de wereld leert door’ van Let’s Learn. En waar ging die webinar dan over? Nou, over een mooi lijstje met vragen:
Hoe kun je op een creatieve manier je online content blenden?
Wat betekent dit voor de leercultuur in je organisatie?
Hoe ga je om met de strategie van de organisatie tijdens het maken van de keuzes?
Wat levert het op?
Helma van den Berg van Let’s Learn en Jasmijn Mioch van de universiteit Leiden gingen hierover in gesprek.
Leren is een dans tussen weerstand en motivatie. Ik vind dat een hele mooie tekst. Het is de titel van een podcast van People Power over een leven lang leren. In de podcast gaat het erover waarom een leven lang leren makkelijker gezegd is dan gedaan. Waarom is een leven lang leren lastig? En wat kun je er aan doen?
In de podcast een gesprek hierover met Prof. Rick van Baaren, hoogleraar gedragbeinvloeding aan de Radboud Universiteit en oprichter van de Behavior Change Group en Tom Bos, directeur van Online Academy.
Voor mensen is het belangrijk dat hun omgeving voorspelbaar is en onder controle is. Als je leert, dan weet je wat je te wachten staat. Omdat je standaardpatronen en automatismen opbouwt. Daarbij zoek je een balans tussen die standaardpatronen en automatismen en een beetje exploratie. Die balans geeft je uiteindelijk grip.
Preventie- en promotiefocus
Maar mensen willen lang niet altijd leren. De implicatie van leren is namelijk dat je er wat mee moet doen. En dat brengt ook weer onzekerheid met zich mee. Onzekerheid is ongewenst. Deze focus noem je de preventiemodus. Bij een leven lang leren ben je idealiter niet in deze focus, maar in de promotiefocus. Je moet veranderen en leren is relevant om te kunnen veranderen. En dat is sterker en weegt zwaarder dan de onzekerheid die dat oplevert.
Weerstand
Weerstand is datgene wat het grootste verschil maakt tussen wel of niet gaan leren. Bij de meeste mensen is de motivatie er namelijk wel, maar schieten ze toch in de weerstand. Dat kan drie verschillende oorzaken hebben:
Autonomie: ‘Jij bent niet degene die bepaalt of ik leer en wat ik leer.’
Scepticisme (onzekerheid): ‘Ik weet niet of ik dat wel kan.’
Inertia: ‘Ik zou het moeten doen, maar toch doe ik het niet.’
Het is belangrijk om te weten welke oorzaak er speelt, zodat je daarop kunt inspelen bij de oplossing. En ja, dat is een open deur, maar wel waar.
Je leert altijd
Als je naar het L&D-vak kijkt, dan zijn er veel bedrijven met een eigen academy. Met hele bibliotheken vol met e-learnings. Degenen die toch al enthousiast waren, zie je hiermee aan de slag gaan. En anderen niet. De interessante kwestie daarbij is natuurlijk: hoe komt dat en wat kun je hieraan doen? Als je niks met die academy doet, betekent dat natuurlijk niet dat je niet leert. Leren doe je altijd, de hele dag door. Je leert al door gewoon je werk te doen. Om iets nieuws te doen, kun je bijvoorbeeld het gevoel nodig hebben dat je succesvol bent (weerstand: scepticisme). Als je daar eerst kleine stappen in maakt, kun je daarna ook grotere stappen zetten. En dat zou een stap kunnen zijn naar de bedrijfsacademy.
Dwang
Welke aanpak je ook kiest, voorkom dat je dwang als middel moet inzetten. Dat is echt alleen een uiterst redmiddel. Dwang heb je nodig omdat urgentie en belang onduidelijk zijn. En dan kun je beter daar wat mee doen.
Leren is een dans tussen weerstand en motivatie
Leren is een dans tussen weerstand en motivatie. En dat blijft het ook altijd. Als er geen weerstand is, blijft er altijd iets van motivatie nodig. Is er geen weerstand, maar ‘boeit’ het mensen niet, dan moet je daar iets mee. Meestal zul je echter iets met weerstand moeten doen. Omdat de meeste mensen uiteindelijk wel willen leren.
Gezonder eten, meer bewegen, minder tijd achter een scherm doorbrengen… Zijn dit voor jou herkenbare goede voornemens? En wat is ervan terechtgekomen? Of wil je het daar niet over hebben? Zeker in deze coronatijden zie je dat veel mensen dit soort plannen hebben. Maar je ziet ook dat de uitvoering ervan lastig is. Waarom is het moeilijk om een slechte gewoonte af te leren?
Wat doen L&D-teams in tijden van corona? Wat gebeurt er met leren in lockdown? Jane Hart schreef hier een artikel over in Modern Workplace Learning wat ik graag met jullie wil delen. Zij inventariseerde wat er gebeurt met leren in lockdown. Ik wil hier graag naast zetten wat ik daaruit herkenbaar vind.
Wat gebeurt er met leren in lockdown?
Jane Hart inventariseerde op Twitter wat L&D-teams deden in tijden van lockdown. Waren ze gewoon zo doorgegaan als voorheen? Gingen ze over op een strategie waarbij ze alles online zetten? Erkenden ze dat dingen moesten veranderen en dat dit een goede gelegenheid is om nieuwe benaderingen uit te proberen? Of bereidden zij zich voor op een post-Covid19-wereld waarin de werkplek niet meer hetzelfde zal zijn als voorheen? Het resultaat van haar peiling was dit:
Hoewel het natuurlijk een Twitterpeiling is (denk hier alle disclaimers over aantal respondenten, betrouwbaarheid enzo bij), valt op dat er duidelijk mensen zijn die alles op dezelfde manier blijven doen. Bijvoorbeeld omdat alles al digitaal was. Anderen hebben als reactie alles online gezet. Werkt dat? Ik denk het niet. Je hoort bijvoorbeeld veel dat mensen last hebben van online moeheid of Zoom-vermoeidheid en ‘Zoombies’ worden. Een aantal respondenten van Jane Hart vat dit als volgt samen:
En wat er vervolgens gebeurt (en dat is heel goed denk ik) dat L&D-ers op zoek gaan naar en gaan experimenteren met nieuwe formats. Denk daarbij aan:
talkshows
interactieve sessies
coaching
pop-up trainingen van maximaal 30 minuten over eenvoudige en urgente onderwerpen
boeksamenvattingen en podcasts
nieuwsbrieven
contentcuration
online creativiteit (denk aan ontwerpsessies, waarbij getekend wordt, virtuele post-its geplakt worden en dergelijke)
Vind ik het verhaal hierboven herkenbaar? Ja, absoluut. In de poll van Jane zou ik eigenlijk twee antwoorden willen kiezen. Enerzijds doen wij hetzelfde als we altijd al deden. Maar dat komt omdat we al een digitaal product, een e-learningplatform, hebben. In die zin kunnen we dus ook gewoon hetzelfde doen, maar er is wel een verschil. Dat komt omdat de huidige situatie ervoor zorgt dat er veel meer belangstelling is voor ons platform. En dat is wat maakt dat het slimmer is om sommige dingen toch anders te doen. Zodat we bijvoorbeeld sneller content ontwikkelen en nog steeds goede service kunnen blijven bieden.
Tegelijkertijd doen we ook dingen echt anders en zoeken we bewust naar manieren om dingen helemaal anders te doen. Denk bijvoorbeeld aan een blended-strategie, het omvormen van face-to-face-aanbod en het ontwikkelen van nieuw aanbod in heel nieuwe vormen. In sommige opzichten biedt deze situatie de kans om jezelf opnieuw uit te vinden. En voor mezelf sprekend: dat vind ik wel echt een van de toffe dingen van de tijd van nu. Het geeft energie en ik weet zeker dat het heel mooie dingen gaat opleveren.
Schrijven of typen: waar leer je het meest van? Afgelopen week zag ik een LinkedIn-post voorbij komen waarin het volgende gezegd werd: bij online werkvormen waarbij een antwoord getypt moet worden, vinden studenten het fijn om hun antwoorden in handschrift te zien. Omdat dit persoonlijk voelt en helpt bij het verwerken van de leerstof. Mijn gedachte 1: ‘huh’? Mijn gedachte 2: ‘best een leuk onderwerp voor een blog’.
Maak jij wel eens videocolleges, masterclasses (of hoe je het ook noemt in de stijl van DWDD University? Van die supergepolijste hoorcolleges met een inspirerende spreker. Heb je wel eens van dat soort videocolleges gemaakt, waarbij de spreker die je had uitgezocht in de praktijk wat minder inspirerend bleek dan gedacht? Natuurlijk baal je daarvan. Want het is niet geworden zoals je het voor ogen had. En misschien maakt het je baalmoment wat minder, als je weet dat het voor het leerresultaat niet uitmaakt of je een inspirerende spreker hebt of niet. Dat blijkt uit een onderzoek naar ‘instructor fluency’ dat hier wordt beschreven.
Op YouTube zijn steeds meer filmpjes te vinden van echte leraren die echte lesstof doceren. En de leerlingen? Die zijn hun grootste fans. De Volkskrant schreef een artikel over het succes van de YouTubeleraar.
Format
Het format is simpel: de leraar staat voor een school- of digibord en neemt in één take de video op, die meestal 10 minuten duurt. Veel van de leraren met zo’n YouTube-account begonnen met video’s maken om hun eigen leerlingen te helpen, maar merkten dat de filmpjes ook door anderen werden bekeken. Sommige docenten behaalden miljoenen views.
Ik ga het liefst naar de supermarkt bij ons ‘op dorp’ (ja, zo heet dat). Een fijne winkel, waar je nooit lang hoeft te wachten. Ik vind de winkel fijn vanwege de mensen, maar ook omdat het een kleine winkel is. Met een overzichtelijk aanbod. Zet mij in zo’n XL-winkel en ik word gillend gek van alle keuzemogelijkheden. Ik krijg dan enorme keuzestress. Daar moest ik aan denken toen ik de podcast ‘word je dommer van meer keuzes?’ luisterde.
Over ‘word je dommer van meer keuzes?’
Bij de Universiteit van Nederland geven Nederlandse topwetenschappers korte colleges over prikkelende onderwerpen. In deze podcast legt Frenk van Harreveld van de Universiteit van Amsterdam uit hoe we keuzes maken. En waarom keuzevrijheid niet altijd goed is voor ons.
Ja, knowledge organisers dus. Je weet wel… Ja, toch? Een zondagmiddagje op de bank doet je nieuwe termen leren. Of nou ja, het was eigenlijk eerder een soort ‘aha-erlebnis’ omdat ik de term bij nader inzien toch al wel kende. En er zelfs ook al eens wat mee gedaan heb. Al is het dan niet helemaal in de vorm die hier genoemd werd. In het kader van mijn eigen retrieval practice daarom een blogpost over knowledge organisers.
