Feedback: anderen op hun fouten wijzen

Feedback: anderen op hun fouten wijzen

Op Twitter werd ik getriggerd door een tweet van Ionica Smeets. Zij tweette: Steeds vaker vraag ik me af wanneer het eigenlijk wél een goed idee is om anderen op hun fouten te wijzen. Daarbij was mijn eerste gedachte dat ik dat best vaak doe. Is het voor mijn werk, dan doe ik dat wat omslachtiger (en noem ik dat feedback). Privé ben ik een heel stuk directer en zeg ik meteen waar het op staat (“Het is als en niet dan”). Over hoe ik dat voor mijn werk doe is absoluut nagedacht, over hoe ik dat er privé ‘uitflap’ meestal wat minder. Ik vond de tweet van Ionica Smeets een mooie aanleiding om hier iets over te schrijven.

Hoe ik feedback geef voor mijn werk

Hoe ik voor mijn werk feedback geef is geïnspireerd op een hoofdstuk uit het boek ‘cijfers geven werkt niet‘ van Dylan Wiliam. Toen ik dat boek ooit las, herkende ik mijzelf zo in zijn ‘verkeerde’ voorbeeld, dat ik het vanaf dat moment anders ben gaan doen. Ik gaf de feedback veel te veel op ‘punten-en-komma-niveau’, en raakte dan gefrustreerd. Want waarom zagen mensen de grote lijn erin niet (want dat was toch duidelijk vond ik)? En waarom moest ik een volgende keer nog steeds heel veel feedback geven en was het nog steeds niet vanzelf goed of beter?

Uit het boek van Dylan Wiliam haalde ik dat het veel zinniger is om minder feedback te geven en die veel gerichter te geven. En mijn ‘waslijst’ dus heel ver weg op te ruimen. In mijn nieuwe methode gaf ik bijvoorbeeld aan dat iemand wel heel veel op detailniveau keek, stelde ik voor om het document een paar dagen weg te leggen en er dan wat meer van een afstandje naar te kijken. Dat deed ik in plaats van overal opmerkingen te maken in de trant van ’te veel detail’. En dat werkte. Ik merkte heel duidelijk dat de ‘feedback nieuwe stijl’ veel meer impact had. En dat was mooi, want het was dus effectief, het kostte veel minder tijd en het scheelde een hoop frustratie.

Feedback: anderen op hun fouten wijzen

Als je hier meer over wilt weten, raad ik je aan om het boek te lezen (hoofdstuk 4 is dit). En als klein voorproefje alvast de tips op een rijtje (de onderbouwing en tips vind je dus in hoofdstuk 4):

  • feedback is gericht
  • voor de ontvanger is het meer werk dan voor de gever
  • feedback zet aan tot nadenken in plaats van een emotionele reactie te veroorzaken

Lees ook: effectieve feedback in e-learning

Hoe ik privé feedback geef

En privé doe ik dat dus niet zo. Is dat erg? Nee, ik denk het niet. Meestal ben ik dan namelijk niet bezig om iemand er wat van te laten leren. Dat wil overigens niet zeggen dat ik er zomaar van alles uitflap. Ik denk er wel een beetje over na hoe ik dat doe. En soms houd ik bewust mijn mond. Omdat het geen zin heeft of omdat het de moeite niet waard is. Want zoals Ionica in haar column besluit: Dingen die netjes kloppen zijn prachtig. Mensen die veel weten zijn fantastisch. Maar soms is het misschien beter om niet als een emotieloze Pavlov-hond op elke feitelijke onjuistheid aan te slaan en te luisteren naar wat mensen bedoelen in plaats van wat ze zeggen.

Reacties zijn gesloten.