Interessante vraag toch? Als je een leeroplossing ontwikkelt, doe je dat samen met inhoudsdeskundigen. Immers als onderwijskundige of L&D’er weet je vooral veel van leren, en ben je niet de expert op het gebied van de inhoud. Dus verzamel je inhoudsdeskundigen om je heen. Meestal zoek je die samen met je opdrachtgever. En dan komt ergens op een zeker moment altijd de vraag: ‘hoeveel inhoudsdeskundigen heb je nodig?’ En wat zeg je dan?

Meestal ‘doe ik maar wat’

Ik zal eerlijk toegeven dat ik hierbij meestal ‘maar wat doe’. Of nou ja, dat is natuurlijk wel gebaseerd op wat er naar mijn ervaring werkt en niet werkt. Daarbij vind ik 1 altijd te weinig. Want meestal staat dat garant voor problemen met de content. Omdat die ene persoon de discussie met iemand anders mist, waardoor andere keuzes gemaakt worden. En ook omdat er makkelijker blinde vlekken of tunnelvisie kan ontstaan. Twee inhoudsdeskundigen dan? Nou, dat is vooral een onhandig aantal. Want als er discussie ontstaat, is er niemand die de knoop inhoudelijk kan doorhakken. Of je moet dat bij een extra persoon of op een ander niveau regelen, maar dat is altijd gedoe. Meestal streef ik dus naar 3 personen, waarbij ik er goed over nadenk wie er welke input mag geven en hoe ik die input verzamel. Want 3 personen die opmerkingen plaatsen in een document is ook niet altijd handig.

Lees ook: 7 tips voor het werken met inhoudsdeskundigen

Gelukkig is er ook onderzoek

Over mijn ‘ik doe maar wat’ ben ik niet heel ontevreden. Maar het is toch altijd beter om te weten wat onderzoek hierover zegt. Zodat je dat als uitgangspunt kunt nemen. Of zodat je dat weet, maar er evengoed (bewust) van afwijkt. Dus toen ik op LinkedIn deze bron tegenkwam, vond ik dat heel interessant.

Dit onderzoek zegt namelijk dat een heel groot deel van iemands kennis en ervaring geautomatiseerd is. Voor ‘decision-making knowledge’ gaat dat om zo’n 70% en voor observeerbare handelingen om 30%. En in feite is het onmogelijk om kennis waarvan je jezelf niet bewust bent over te brengen. Je denkt er immers niet over na. En dat maakt het dus sowieso tot een groot risico als je maar één inhoudsdeskundige hebt.

Het goede nieuws is echter wel dat de inhoud van die 70% en die 30% voor verschillende mensen anders kan zijn. Zo kunnen zij elkaar dus in principe aanvullen, zodat je meer bewuste kennis verzamelt. Twee inhoudsdeskundigen is dus sowieso beter. En 3 nog beter. Maar het advies uit het onderzoek is om te streven naar een groep van zo’n 4 tot 5 inhoudsdeskundigen.

Haalbaarheid

In de praktijk is de haalbaarheid daarvan natuurlijk altijd een issue. Net zoals de betaalbaarheid en in hoeverre het praktisch werkbaar en organiseerbaar is. Maar los daarvan is het denk ik wel goed om dit als gewenst uitgangspunt aan te houden. En de argumentatie daarachter te delen met je opdrachtgever. Want dan kun je bewust keuzes maken om dat wel of niet te doen. En de consequenties van die keuzes accepteren. Dat kan soms ook betekenen dat je een gok neemt en gaat voor minder inhoudsdeskundigen, en dat uiteindelijk leidt tot meerwerk (omdat je bijvoorbeeld dingen opnieuw moet doen). Maar als je daar bewust voor gekozen hebt, dan heb je dat ingecalculeerd als risico en dus ook nagedacht over budgettaire en plannings-technische gevolgen.